Met vallen en opstaan

Voor ik mijn belevenissen van de afgelopen dagen vertel, moet me eerst even iets van het hart. Wat is alles hier duur!!! Heb ik Nederland al eens het gevoel dat het geld veel te snel opraakt, hier is het nog veel erger!

Goed nu weer verder met de gang van zaken hier. Woensdagmiddag zou ik met mijn begeleider, Tobias, een sneew-water-equivalent (SWE) meting gaan doen. Zo’n meting geeft de dikte van de sneeuw laag weer in het aantal mm water wat er zou liggen als de sneeuw regen zou zijn. Als je dan de sneeuwhoogte weet, kun je de dichtheid van de sneeuw bepalen. Zo’n SWE meting houdt in dat je eerst een kuil moet graven tot je bij de bodem bent, dan moet je de kuil heel precies recht afsteken en dan kun je een holle ijzeren buis in de sneeuw steken. Die buis hang je aan een unster, waarna je weet hoeveel mm water er op een bepaalde plaats ligt. Tobis zei na de proef meting dat ik er de volgende dag 36 mocht doen, ik dacht eerst dat het een grapje was, maar hij was bloedseries!
Donderdag mocht ik dus een heleboel SWE meting gaan doen. Omdat 36 waarschijnlijk te veel was zou ik er eerst 18 doen en dan kijken hoelaat het was. Deze metingen moest ik in een gris van 25 bij 25 meter doen op het veld voor het SLF, dat leverde natuurlijk een hoop rare blikken op. Veldwerk gaat hier trouwens ongeveer net zo als op welke andere plek dan ook, je gebruikt alles wat eventueel van pas kan komen tijdens de proef en zo ging ik dus op stap met onderandere mijn skistokken, een lawine sonde, een grote rugzak om alles op te leggen, een lawine schep, een allerhande metalen plaatje en natuurlijk de eigenlijke meetopstelling. Ik voelde me gelijk thuis! Het was mooi weer en met mijn I-pod aan had ik het best naar m’n zin. Alleen na twintig kuilen ben je er wel zat van, bovendien was het niet zo warm, -1 ongeveer, en kreeg ik natte voeten, want ik was zonder sneeuwschoenen gegaan en allesgesmolten sneeuw liep zo mijn schoenen in, lekker slim dus. Die avond ben ik om 9 uur naar bed gegaan want ik was helemaal gesloopt.
Vrijdag stond in het teken van programeren in Matlab, ik kreeg twee onmogelijke opdrachten van Tobias, maar met een beetje (veel) hulp was het uiteindelijk toch gelukt. Christine kwam ook nog even langs, want die was toevallig in Davos dat weekend, dat was natuurlijk erg leuk!
Zaterdag was het eindelijk zo ver, mijn eerste skiles! Omdat het nog zo vroeg in het seizoen is, zijn er nog geen groepslessen en moest ik dus privelessen nemen. Wel duur maar goed het is natuurlijk wel effectiever. Eerst was er nog wat onduidelijkheid over wie nou mijn lerares was (ze hadden mijn naam verkeerd doorgegeven) konden we aan de slag. Mijn skilerares heet Martina, is net zo blond als ik en een maand jonger, dat verzin je toch niet! (maar ze kan natuurlijk wel veel beter skieen) Na een uurtje oefenen op de kinderweide was het al tijd voor de blauwe piste. Best spannend de eerste keer, maar het ging gelukkig goed en ik ben maar een paar keer gevallen. Ze was erg blij met me en zei dat ze me in 2 en een half uur net zo veel geleerd had als waar de meeste mensen minstens 3 dagen voor nodig hebben. Ik had zelf verwacht dat ik nogal onhandig zou zijn, maar dat viel heel erg mee! Na de les heb ik nog even een warme chocomel gehaald en heb ik de rest van de middag parallele bochten geoefend op de blauwe piste. Ik had toch een dagkaart voor de lift gekocht, dus kon ik er maar beter gebruik van maken. Om vier uur begon het te sneeuwen en ging de lift dicht. Toen kwam ik Martina nog tegen en die zijn dat ik volgend weekend het beste alleen kon oefenen op een paar blauwe pistes in de buurt en dan over twee week weer een ochtend lessen nemen. Dus ik zal proberen volgende week een dag te oefenen, kijken of er iemand mee wil.
Ik ben meteen weer in mijn ritme gekomen, want vandaag is het zondag en heb ik nog niet veel noemenswaardigs gedaan, maar ik heb dan ook ontiegelijk veel spierpijn en blauwe plekken.
Groetjes!