Worstenbroodjes

Zaterdag was het zover, ik zou Jan, Bas, Henk, Stefan en Kathy opzoeken tijdens hun skivakantie. Jammer genoeg was Lineke er niet bij, want zij moest haar afstudeervak afmaken. s’Ochtends ging ik nog snel even skein op de piste vlakbij mijn huis. Daar kan ik namelijk mooi de oefeningen doen, die Ben me geleerd had. Om 1 uur was het zover, ik kon aan mijn 4 uur durende treinreis beginnen. Toen ik er bijna was belde ik maar voor de zekerheid maar even met de rest, die bleken er ook bijan te zijn. Uiteindelijk waren zij 10 minuten eerder bij het station van Thun, ongeloofelijk gepland dus. Na de nodige knuffels konden we verder naar het huisje van Jans ouders. Echt een houten blokhut, maar KOUD binnen, de W.C. was zelfs bevroren! Snel de houtkachel aan en met zo veel mogelijk op de bank kruipen. Ik had een chocolade taart gebakken en samen met een broodje ei en een soepje was dat ons avond eten. Na het eten was het nog steeds niet echt warm dus kropen we weer met z’n allen om de houtkachel en na wat wijntjes en biertjes was het tijd om te gaan slapen. Ik wilde zondag zo vroeg mogelijk de piste op, maar de rest was al in de vakantie chill mode en het opstaan en ontbijten ging niet heel vlot. Omdat Bas en ik onze ski’s al bij ons hadden, konden wij vanuit het huisje direct de piste op, echt luxe! Henk en Kathy wilden skiles nemen, maar de skischool was dicht, aan mij de taak om de skilerares te spelen. Volgens de anderen kon ik dat het best omdat ik nog maar zo kort heb leren skien. Zoals te verwachten viel ging Henk meteen vol speed en zonder angst de berg af. Ik vroeg me af of het talent of onwetendheid was. Om thuis te kunnen lunchen moesten we een hele ijzige piste af, maar gelukkig kwam iedereen heelhuids aan. Omdat er geen brood meer was, bestond de lunch uit pasta met veeeel knofleek en worstenbroodjes. Na de lunch wilde ik meteen weer skien, maar de rest werd al een beetje moe van mijn ski-zin. s’Middags regende het, niet echt goed skiweer en de sneeuw leek wel verdacht veel op van die gekleurde Slush-Puppy ijsjes, maar dan zonder kleur. Om 4 uur was het gedaan met het skien en bleek mijn skibroek helemaal niet meer waterdicht. Ik was eigenlijk nog niet moe, maar er wilde niemand mee wandelen, dus toen ben ik maar gaan afwassen, terwijl de rest heel stil een boek zat te lezen, echt een uniqum. Eigenlijk was het plan on te gaan bbq-en omdat ik zo weinig vlees eet hier, maar bbq-en in de regen is toch een beetje jammer, dus toen werd het aardappel-prei schotel, ook heel lekker. Gelukkig kon ik na het eten Jan en Henk zover krijgen om nog een stukje te wandelen. Maar om tien uur was bij mij het lichtje ook uit en was het duidelijk tijd om te gaan slapen. Maandagochtend leek het weer wel redelijk en werd er weer geksied. Nu hadden Henk en Kathy wel les en ging ik met Bas, Jan en Stefan skien, dat betekende dus dat ze veel op mij konden wachten, want zo snel ski ik nog niet. Op de laaste afdaling viel heel stom op een vlak stuk en het scheen er nogal spectaculair uit te zien, jan rende meteen naar boven om me te helpen. Mijn rechterknie en linkerkuit deden wel een beetje pijn, maar verder was er weinig aan de hand. Weer bij het huisje aangekomen, deed mijn knie toch wel erg pijn en werd ik een beetje ongerust. Na de lunch was het weer slechter geworden en werd en gesleed! Superleuk natuurlijk, maar helaas was de baan niet heel steil en daarmee ook niet heel snel. Om vier uur was het helaas alweer tijd om naar huis te gaan, echt jammer. Ik vond het echt super om hen allemaal te zien, een weekend lekker Nederlands te praten en alles te kunnen zeggen wat ik denk. Ik vemaak me hier echt prima, maar het is toch wel fijn om een weekend bij mensen te zijn die je echt goed kennen.
De rest van de week was eigenlijk niet zo spannend, vanwege mijn knie kon ik helaas niet klimmen, dat was wel jammer. Woensdag bleek dat onze bewegende stralings meter het niet meer deed en Tobias was er niet. Ik stuurde dus maar een mailtje naar degene die er eigenlijk over gaat en die belde om twee uur, of ik even naar boven kon gaan. Boven bleek en deel van de kabels los te zijn geraakt, maar omdat ik niet wist hoe het eruit hoorde te zien lukte het uiteindelijk niet. Woensdagavond zou Benni bij ons koken, want zijn huis is te klein en hij had vlees van zijn ouders meegekregen. Uiteindelijk waren we met z’n 15en en zat zelfs onze grote woonkamer toch best vol. De chili was lekker en het was zo gezellig dat ik tot half een bleek plakken, wat natuurlijk de volgende ochtend de nodige problemen opleverde. Wat wel een beetje jammer was, was dat Benni weliswaar iedereen had uitgenodigd, maar ons met de zooi liet zitten, niet echt een geslaagde actie.
Dit weekend heb ik het rustig aan gedaan, daar had ik ook echt even behoefte aan. Het is echt super hier, maar het komt niet vaak voor dat ik echt een avondje alleen thuis ben en ik had dus echt even behoefte aan een paar avonden niks. Zaterdag heb ik nog even geskied en later zou ik gaan shoppen met Christine. Ik wilde namelijk een skihelm kopen, toch wel zo veilig, en Christine moest klimschoenen hebben. Bij de Perry van Zwitserland vond ik een goede en goedkope helm en bovendien nog een nieuwe skibroek en een skibril. Christine vond ook haar klimschoenen in de laatste winkel.
Zondag zouden we samen gaan skien, maar omdat Christine ziek was, ging ik alleen skien. Ook niet heel vervelend, het was namelijk supermooi weer, mijn kuit en knie protesteerden het eerste uur wel een beetje, maar later ging het gelukkig beter. De piste die ik anderhalve maand geleden met veel pijn en moeite naar bedenen skiede was nu een eitje, ik word gelukkig wel beter.
Tot volgende keer!