Eerste dagen

Zondag 30 september

Ik had beloofd mijn site bij te houden en hier is dan mijn eerste berichtje. Ik schrijf dit op zondag, want ik heb nog internet op mijn eigen computer en ik wil niet te lang gebruik maken van computers van andere mensen, dus ik dan schrijf ik het vast nu en dan knip en plak is dat op de site.
Ik zal proberen te beginnen bij het begin, het zal wel een lang verhaal worden.
Mijn vliegtuig ging woensdag om kwart over negen, dus om 5 uur zaten mijn vader en ik in de auto. Bij Assen kwam ik erachter dat de adapter van mijn laptop nog op het bureau lag, nogal dom. Ik heb op Schiphol een nieuwe gekocht, wie wil er een universele laptop adapter overkopen?(hij is te koop vanaf half december).
De reis ging verder prima, alleen is 5 uur overstaptijd wel erg lang. Iedereen had me gewaarschuwd dat de douane in de US lang ging duren, maar dat viel erg mee, na een half uur was ik erdoor. De Ameriaanse grondstewards zijn toch een stuk
onvriendelijker dan die in Nederland, ze zijn op z’n zachts gezegd nogal kort-af.
Na bijna 24 uur was ik in San-Jose, waar heel keurig iemand stond te wachten met een briefje met mijn naam erop. De autorit duurde nog 2 uur, maar daar heb ik niet zoveel van meegekregen, ik lag vooral te slapen. Bij het guesthouse aangekomen hoorde ik dat het ontbijt de volgende dag om 6 uur was (het was toen half twaalf) en dat ik om 7 uur op het instituut verwacht werd. (dat geldt voor elke doordeweekse dag, ja lach maar ff).
Gelukkig had ik last van de jetlag dus was ik mooi om half zes wakker. Na een ontbijt van rijst met bonen, tortilla’s en zure room, werd ik naar het instituut gebracht (3 minuten lopen, maar iedereen gaat met de auto). Daar was meteen mijn eerste kennismaking met het Costaricaanse tijdsbesef, om 7 uur was degene die mij verwachtte(Edgardo Serano) er nog niet en toen die om kwart voor 8 kwam, bleek dat ze eerst nog moesten vergaderen over mij, zonder mij natuurlijk. Het bleek dat ze op woensdag hadden gehoord dat ik zou komen (dat was ook pas in april bekend bij de baas van het insituut). Ik mocht om 2 uur terug komen, tijd om te slapen en mijn spullen uit te pakken. Mijn onderzoeksvoorstel was nog niet gelezen, dat zou ik op vrijdagmiddag uitleggen.
Mijn begeleiders hadden al wel een taakverdeling gemaakt voor mijn begeleiding:
Eduardo Soto is voor de technische kant van het onderzoek, hij spreekt vrij goed engels.
Jaun gaat over het veldwerk en is mijn roommate op het instituut
Rody gaat over het vervoer en de logistiek
Roberto Gonzales is het Tourist travel centre en woont al jaren in het geusthouse, omdat hij niet kan koken en schoonmaken. Hij spreekt het best engels van alle Ticos (Costaricanen) die ik tot nu heb ontmoet.
Om 5 uur(half zes dus) zou ik met Roberto even boodschappen gaan doen, dat hield in: Op de heenweg langs bij vrienden van Roberto, toen boodschappen doen en op de terugweg langs bij andere vrienden. Om half negen waren we terug en toen had ik heel veel honger, want ik had niet gelunched(ik had nog geen eten). In de supermarkt hebben ze heel veel dingen die er in Nederland ook zijn, plus nog groente en fruit wat wij niet kennen. Ik heb zelfs kikkererwten gevonden en gekocht. Ze hebben er zefs bruinbrrod en kaas, dus ik hoef mijn brodje kaas niet te missen! Ik moet zelf mijn lunch en avondeten maken, Dus s’avonds maak ik een maaltijdsalade voor 2 keer en eet de volgende dag tijdens het lunch het restje van de vorige avond. Het fruit is hier veel lekkerder en goedkoper dan in Nederland, dus Corinne en Titia, jullie kunnen trots op me zijn, ik kom makkelijk aan de 2 stuks per dag.
Vrijdagochtend ben ik met Eduardo naar een bananenplantage geweest om te zien hoe het er daar uitziet. Ik wist natuurlijk wel een beetje hoe het systeem werkte, maar het is nog complexer dan ik dacht. Het is niet zo als met aardappels, dat een heel veld tegelijk geoogst wordt. de bananenoogst gaat continu door en met lintjes aan de trossen wordt aan gegeven hoe oud ze zijn en warneer ze geoogst moeten worden. s’Middags was de presentatie van mijn onderzoeksvoorstel, dat ging goed, maar was wel heel erg vermoeiend. Stel je een Martine voor een whitebord voor(met 1 kleur stift) die haar hele voorstel en plan moet presenteren aan 5 Tico’s met een variend begrip van de engelse taal en van bodemkunde. Na twee uur was iedereen min of meer zover dat ze begrepen wat de bedoeling was en welke data ik nodig had, die in een mindere goede staat was dan ik had gehoopt. Er werd snel een plan gemaakt voor komende week en toen begon het weekend. Ik kon nog even naar de supermarkt want ik wist niet dat ik in het weekend voor mijn eigen ontbijt moest zorgen. Er zit gelukkig een kleine supermarkt op 5 nimuten lopen en na veel vragen, bleek dat ze ook dollars accepteren (ik heb nog geen colones kunnen pinnen) Ondanks dat de pinautomaat in de dichtsbijzende stad(Guapiles) het goede tekentje heeft, wil hij mijn pas niet, maar ik heb nog dollars genoeg. Het nadeel daarvan is alleen dat ze meteen denken dat je amerikaan bent en dat wil ik eigenlijk niet. Nou schijnen ze sowieso alle blanke mensen voor amerikaan te zien, en dat terwijl ik nog wel altijd in het spaans begin met praten(echt ver kom ik nog niet overigens)
Roberto had me uitgenodigd om op zaterdag naar een waterval te lopen, samen met een gids die hij kent. Het was maar 40 minuten lopen en het was voornamelijk vlak, maar op het eind waren er een paar steile stukken. We vertrokken om 7 uur(half 8 dus) en na een dik uur(het was ook 40 minuten rijden) kwamen aan bij de gids. Ik moest eigenlijk laarzen hebben, maar die waren er niet in mijn maat, ik ging dus op mijn wandelschoenen, die dan wel nat en vies zouden worden. Na nog een klein stukje met de auto waren in het bos, regenwoud wel te verstaan, en begon de wandeling. Ik had in mijn hoofd de 40 minuten al verdubbeld, want ik ben niet zo goed in omhoog en omlaag lopen als het rotsig is, maar dat was nog niet genoeg. De heenweg duurde 2 en een half uur en na anderhalf uur zei Roberto: Het is toch iets langer dan 40 minuten. Maar de omgeving was echt prachtig en ik heb mijn eerste aap in het wild gezien. Vlak voor de waterval moesten we een muurtje opklimmen van een meter of tien. Dat ging met een touw om je buik om je “te zekeren” en een ander touw waaraan je je handen moest vasthouden, met 1 schram op mijn knie kwam ik boven. De waterval was echt prachtig en we konden er ook zwemmen. Na een uurtje gingen we terug en kwamen we in een echte tropische regenbui, het pad van de heenweg, was nu een rivier geworden, maar het gaf niet want we waren toch al natgeregend. Terug in de auto kwamen er nog 2 andere Tico’s in de auto die zich erg verbaadsen over mijn witte kleur. En ik maar uitleggen dat ik het niet koud had, maar gewoon wit ben. De vrouw van de gids had ondertussen zoete tortilla gemaakt (oftewel dikke pannenkoek). De gids, trouwens een man van 62, wilde dat ik nog een keer terug zou komen om nog meer te wandelen. Dat ga ik denk ik aan het eind van het verblijf doen als ik beter Spaans spreek, zodat ik geen tolk meer nodig heb. Om 6 uur waren we terug en na het avondeten en een beetje lezen ben ik gaan slapen. We hadden namelijk 5 uur gewandeld, met 500 m stijgen en weer dalen, dus ik was heel erg moe.
Vandaag heb ik uitgeslapen en verder eigenlijk nix gedaan, ik heb een beetje spierpijn van gister en ben nog wel moe. Niet alleen van gister waarschijnlijk, maar nog van de reis en van meteen aan het werk gaan.
Volgend weekend ga ik met vrienden van Roberto(en hemzelf) schilpadden kijken. We gaan op vrijdag weg, want op zondag moeten ze stemmen over het vrijhandelsverdrag met de US.
De eerste avond dat ik hier was, waren we bij kunstenaars en een van die mannen maakt van oude TL lichten diertjes door het glas te smelten. Supertoevallig dat ik al op de eerste dag van iemand hoor die ook met glas werkt(hij was er alleen zelf niet, maar ik ga er denk ik nog wel een keer overdag heen).

Ok en nu de bonusvraag van deze keer:
Op wat voor manier groeien ananassen? Niet opzoeken he!
Volgende keer geef ik het antwoord.

Nog even praktische dingen:
Mijn telefoon heeft geen netwerk en ik heb nog geen nieuwe gekocht en weet ok neit of ik dat wel doe, ik kan dus niet gebeld worden.
Ik check elke dag mijn email, behalve in het weekend, dus mailen kan wel.
Zodra ik internet op mijn computer heb kan ik ook msnen en skypen, maar alleen tijdens werkuren. Dat is voor mij van 7 tot 5, in Nederland is dat van 3 uur s’middags tot 1 uur s’nachts.

Mijn adres hier is:
Martine Broer
390-7210
Pococi, Costa Rica

Dit is de postbus van Corbana, de post komt hier alleen in de grotere plaatsen en dus niet in het gehucht waas het instituut zit.