eerste volle week

Zondag 7 oktober

Ik was geloof ik gebleven bij vorige week zondag, nu is het precies een week later en heb ik weer een hele luie zondag, maar ik zal eerst even vertellen wat ik deze week beleefd heb. De werkweek begon goed, de data die ik nodig heb blijkt of er niet te zijn, of alleen op papier te bestaan. Nadat ik de bodemkaart had gemaakt, eigenlijk de data uit access had getoverd, heb ik samen met Eduardo Soto 4 groepen plantages gemaakt, elke groep op een andere bodemeenheid. Van een van de plantages van elke groep is data in een of andere vorm beschikbaar. Dat houdt in: ergens heeft iemand een boekje met de gegevens per boorpunt. Die gegevens heb ik digitaal nodig, dus ik ben vorige week druk geweest met het invoeren van gegevens. Er moest ook een hoogtekaart gemaakt worden voor een van de plantages, dat waren bijna duizend punten waarvan de hoogte handmatig ingevoerd moest worden(dat duurde ongeveer een dag). Maar goed dat hoort erbij en heel vervelend werk is het niet. Volgende week ga ik in ieder geval twee dagen naar een plantage en ik hoop nog een extra dag in te plannen. Ik mag in geen geval ergens alleen heen, dus er moet altijd een begeleider of een field assistent met me mee. Gelukkig snappen mijn begeleiders dat de hele tijd gegevens invoeren niet echt spannend is, dus komen ze me ophalen voor de koffiepauze en als ik iets kom vragen is er altijd tijd om flauwe grappen uit te halen of te discussieren over het handels verdrag met de VS. Vooral Eduardo heeft er schik in om me te vertellen dat het goed is dat er studenten komen omdat ze allerlei vervelende klusjes moeten doen voor hun onderzoek. Volgens hem was het invoeren van de hoogtekaart heel makkelijk. Toen ik bezig was en ik zei dat ik het helemaal niet zo makkelijk vond, was zijn antwoord: Ja maar voor mij wel, want jij doet het nu. Maar hij bedoelt het goed hoor, en hij wil me altijd helpen als iets niet lukt.
Costaricanen zijn over het algeneem heel aardig, maar wat Roberto mij vertelde en wat voor mijn overleving hier essentiel is, is dat ze het nooit zullen zeggen als ze iets niet ok vinden, of als iets ze niet uit komt. Dat is voor mij als recht-door-zee Nederlander wel even wennen, dus ik doe mijn best subtiel te zijn, en dat gaat best goed. Bovendien heb ik al geleerd dat als ze moeilijk kijken, dat gelijk staat aan nee, maar dat ze het niet zullen zeggen. De beste taktiek is om dan iets anders voor te stellen. Bijvoorbeeld als je iemand nodig hebt om je ergens mee te helpen en diegene kijkt moeilijk en zegt daarbij ook nog, uno momentito(dat staat hier gelijk aan alles tussen 20 minuten en 2 week), dan zeg je gewoon, ik kan ook vanmiddag terug komen. Het gevolg is dat het gezicht van de persoon in kwestie meteen opklaart en iedereen dus blij is(want ik heb toch werk genoeg, ga ik gewoon even ergens anders mee verder). Dus jullie zien, ik begin het al te leren!
Maandag ging ik boodschappen doen met Roberto, nu gingen we naar een andere supermarkt, die wel minder keus had, maar nog steeds genoeg voor mij. Alleen wilden ze mijn dollars daar niet. Uiteindelijk heb ik toch een bank gevonden die mijn pasje wilde, het was natuurlijk de laatste bank die we probeerden en dus moest Roberto mij het hele centrum van Guapiles rondrijden. Maar nu heb ik ook Colones, heb maar gelijk een boel gepind, want pinnen kost hier nog geld. Het grootste briefje wat ze hier hebben is 10.000 en dat is ongeveer 14 euro, daar kan ik voor een week boodschappen voor doen. Vanwege al dat bankgedoe heb ik Roberto beloofd dat ik deze week een keer voor hem zal koken, want we hadden net boodschappen gedaan en ik had natuurlijk alleen maar hele basic dingen gehaald. Dus ik moet morgen maar even iets lekkers kopen.
Dinsdag kreeg ik eindelijk internet op mijn eigen computer, met als gevolg dat ik mijn lunch miste, omdat ik met mijn vader ging skypen. Om half vijf kwam roddy mij ophalen omdat de baas van twee plantages op Corbana was en ik moest kennis met hem maken, hij was nog even in vergadering, maar ze waren bijna klaar en ik kon wel even in het kantoor van Eduardo en Roddy wachten. Om half zes waren ze echt klaar(ik was al terug naar mijn eigen kantoor gegaan om nog door te werken) en heb ik even kort verteld wat voor onderzoek ik aan het doen was en dat ik naar allebei zijn plantages zou gaan.
Toen ik thuis kwam, bleek er een voetbalwedstrijd te zijn op het veldje achter het guesthouse. Elk jaar hebben ze hier een interne voetbalcompetitie en dat is het hoogtepunt van het jaar. Ik heb even gekeken en mijn eerste echte gesprek in het spaans gevoerd, maar heel goed ging het nog niet. Het bodemteam had met 3-1 gewonnen van nematologie!
Dinsdag bleek ook dat we niet naar de schilpadden gingen dit weekend, want er was op vrijdag een vergadering van de Lions-club van Roberto(waar ik door een vriendin van hem ook voor uitgenodigd was), dus we gaan pas dit weekend. Maar hij ging op zaterdag naar San Jose en dan kon ik wel mee en dan zou hij me naar een kralenwinkel brengen! Dat was natuurlijk een mega goed idee!
Donderdag heb ik gezwommen in een zwembad bij een hotel hier in de buurt, ik denk dat ik wel vaker ga. Vrijdagavond zou ik dus mee naar de vergadering van de Lions-club, dat is een soort vereniging die sponsoren zoekt voor rolstoelen en andere dingen die gehandicapte mensen (en weeskinderen) nodig hebben. De vergadering was in het spaans natuurlijk, dus dat was een beetje saai, maar het eten daarna was erg gezellig en heel erg lekker. Ik vond het wel leuk om te zien hoe zoiets in zijn werk ging en de mensen waren heel hartelijk en open.
De vriendin van Roberto die me uitgenodigd had is ook degene die sieraden maakt, ik had dus mijn nieuwste armband meegenomen. Er was een kraal die ze heel mooi vond, dus ik zal haar binnenkort zo’n zelfde geven in een andere kleur. Toen ze dat hoorde zei ze meteen dat ze mij een kadootje wilde geven als ik wegging, superlief natuurlijk.
Om 11 uur was ik weer thuis en ging ik meteen mijn bedje in, want ik was heel erg moe van de werkweek en ik was ook nog verkouden(van de airconditioning waarschijnlijk). In mijn kantoortje is ook airconditioning en eerst had ik hem op 19 graden staan, maar dan is het verschil met buiten wel erg groot, dus nu staat ie op 24. Toen ik vertelde dat ik verkouden was van de airco, vonden ze dat heel raar, maar toen ik uitlegde dat wij die in Nederland niet hebben, snapten ze het al iets beter.
Zaterdag ging ik met Roberto naar San Jose met de bus. De bus komt bijna overal en is echt heel erg goedkoop, een enkeltje kost 1000 colones en daarvoor zit je 2 uur in de bus. Ik moest een heleboel dingen hebben, nieuwe koptelefoon, een kaart van de stad, engelse boeken en natuurlijk kralen! Ik had Roberto al gewaarschuwd dat als ik eenmaal in de kralenwinkel was ik er niet meer zo snel uit zou komen, dus we zouden daar als laatste heen gaan. De andere dingen waren snel gevonden en toen gingen we naar de kralenwinkel, die was echt megagroot en ze hadden er zoveel (en zo goedkoop). Na een klein halfuurtje had Roberto het daar wel gezien, ik vond het al erg lang voor een man, en ben ik daar alleen gebleven, nadat ik een telefoonnummer had gekregen voor het geval er iets gebeurde. Na anderhalf uur was ik eindelijk klaar en had ik alles wat ik wilde hebben, ik kon echt niet kiezen. Nu kan ik weer even vooruit met het maken van sieraden, dat is naast lezen mijn favoriete avondbezigheid. Geloof als je om 6 uur bent opgestaan en je hebt tien uur gewerkt, ben je wel toe aan iets rustigs, ik wel in ieder geval.
Toen ik in de winkelstraat liep voelde ik iets aan mijn tas en toen ik een winkel inging om te kijken wat er gebeurt was, was mijn tas inderdaad open. Gelukkig zaten mijn portemonnai (en mijn gekochte spullen) er nog in, die zat in een geheim vak natuurlijk, en er zat toch bijna geen geld meer in en had ik nog een briefje van 10000 in mijn Bh gestopt, dus ik was zeker thuis gekomen. Er was een overdekte martk, waar allerlei souvenirs en etenswaar te koop was. Ik ben gewoon naar een stalletje gegaan en heb iets aangewezen wat er wel lekker uitzag, het bleek een soort hamburger te zijn die werd geserveerd op twee kleine tortilla’s met sla en saus. Het was heel lekker en bovendien omgerekend 60 euro cent! Ik wilde de bus van half 5 terug hebben, want dan hoefde ik niet over te stappen en was het nog licht op het moment dat ik in de bus stapte. Iedereen had me namelijk afgeraden om als het donker was alleen in San Jose rond te lopen, dus dat wilde ik dan ook voorkomen. Op weg naar de bus heb ik nog wat souvenirs voor Ria en Irene gekocht(Irene, die krijg je dus pas in Juni).
Toen ik bijna bij mijn busstation was, er zijn wel 10 busstation in San Jose, en stond te wachten om over te steken, werd er door een man gevraagd of ik engels sprak. Eerst had ik zoiets van, niet reageren en gewoon doorlopen, maar ik heb toch maar even gewacht, ik kon toch niet over steken. De man bleek een amerikaan die zijn portemonnai was afgejat door een stel straatschofies, tenmiste dat zei hij. Maar hij was zeker weten een Amerikaan, want hij had een duidelijk accent. Hij was al naar de politie geweest en die had hem naar de ambassade gestuurd, maar die is natuurlijk dicht op zaterdag. Hij deed vrijwilligerswerk bij de grens met Panama en had daar ook de rest van zijn geld en spullen liggen, hij had net als ik zo weinig mogelijk meegenomen. Hij was op zoek naar iemand die engels sprak(en blonde mensen spreken nou eenmaal engels), want hij sprak te weinig Spaans om het uit te leggen. Ik was bang dat hij om veel geld of zoiets zo vragen, maar hij wilde alleen aan buskaartje naar zijn verblijfplaats, ter waarde van 5 euro. Ik had alleen geen kleine briefjes meer, dus ik heb eerst mijn buskaartje gekocht en hem toen precies gegeven wat hij nodig had. Als zijn bus vanaf mijn station was vertrokken dan had ik een kaartje gekocht, dan had hij er nix aan gehad als het verhaal niet waar was, maar het panamastation was ergens anders.
Dat is misschien wel naief, maar aan de andere kant, als het verhaal waar was dan heb ik voor 5 euro wel iemand’s dag goed gemaakt. En ik zou ook enorm blij zijn als iemand mijn buskaartje terug naar huis zou betalen als al mijn geld gestolen was. Terug in het guesthouse pakte ik mijn tas uit en kon ik maar een boek vinden, terwijl ik er 3 gekocht had, dus ik denk dat degene die mijn tas opende er ook 2 boeken uit gehaald heeft. Ik had ze gekocht bij een tweedehands winkel, dus het was geen ramp, alleen nu moet ik waarschijnlijk eerder terug om nieuwe te kopen. Ik wens de dief er veel plezier mee, want waarschijnlijk kunnen ze ze toch niet lezen, ze waren in het engels. Uiteindelijk viel het allemaal erg mee, maar ik was wel een beetje geschrokken en ik was nog blijer dat ik die amerikaan zijn buskaartje had betaald.
Maar papa en mama, ga je nou geen zorgen maken he, ik heb altijd geld op meerdere plaatsen en heb altijd alleen maar geld op zak, dus geen pasjes enzo en ik zorg dat ik nergens alleen heen hoef als het donker is. Vandaag heb ik weer een heerlijke luie dag, ik heb uitgeslapen, gelezen en dit verhaal getypt.
Tot volgende week!

Nog even twee aanvullingen, als je hier met een man over straat loopt, moet de man altijd an de straatkant lopen. Anders is het de vrouw aan het verkopen. en mannen worden natuurlijk geacht vrouwen te beschermen!
En het antwoord op de bonusvraag van vorige week: Ananassen groeien in de grond, net als wortels dus!