Soap en schilpadden

Voor ik begin over wat ik de afgelopen dagen beleefd heb, wil ik het eerst even hebben over het brood hier. Er is hier bruinbrood te koop, pan integral, en omdat ik vorige week op veldwerk ging, dacht ik: laat ik eens brood meenemen. Nou dat doe ik dus niet weer. In de winkel zag het er goed uit en volgens Roberto was het erg lekker. Toen ik de volgende dag de zak openmaakte, voelde het aan als aldi-brood wat je op dinsdag op NPK eet, omdat je vergeten bent een van de ouders te vragen maandag brood mee te nemen. Voor de niet-scouts, kruk en kruk droog! Het enige waar het geschikt voor is, is tosti’s bakken en dat heb ik dan ook gedaan.
Ok, dan nu de soap:
Ik deelde een kantoor met Juan, met maar 1 internet connectie. Dat was geen probleem want Juan is er toch bijna nooit, hij is altijd op de plantages. We hadden afgesproken dat als hij er neit was, ik achter zijn bureau mocht om te kunnen internetten. Ik had vorige week een keer per ongeluk de kabel gepakt toen hij zijn email nog open had, goed wist ik neit en zou ik niet weer doen. Vrijdag kwam ik in ons kantoor en was de kabel opeens was, dus keek in het lab, waar een extra kabel is, ook weg. Ik dacht dat franklin, de computerman ze had, maar die was er niet, dus die kon ik niet vragen. Later op de ochtend was ik bij Eduardo om iets te vragen en vertelde van de missende kabels, hij dacht dat Juan in ieder geval die van ons kantoor had.
Toen Juan om twee uur terug kwam haalde hij inderdaad de kabel uit zijn kast (die op slot zit). Toen ik vroeg waarom hij hem had opgeborgen, zei hij dat ik ergens anders moest gaan internetten, want het was zijn kantoor en ik zat achter zijn bureau(wat we van te voren afgesproken hadden). Ik mocht ook niet eten in het kantoor, want dan kwamen er mieren(gelukkig deed die dat zelf wel). Goed ik zei dat ik dat zou doen en alleen zou internetten s’ochtends als hij er niet was en dat ik niet wist dat ik niet mocht eten, want niemand had me dat verteld. Ik vond het al een beetje stom.
Ik moest even naar Eduardo en die vroeg of er iets aan de hand was, want ik kwam niet zo vrolijk binnen als anders, nou toen was natuurlijk het hek van de dam en kwamen de tranen(bij je begeleider nog wel). Gelukkig begreep Eduardo het meteen en bleken er al eerder problemen met Juan geweest te zijn (volgens hem zat Juan niet voor nix alleen in een kantoor) en vind iedereen hem nogal bot overkomen. Ik was erg blij met die steun, maar vond het nogal stom van mezelf dat ik na 2 week al problemen had met iemand.
Goed, Eduardo en Roddy vonden het een beter idee als ik zou verhuizen naar het lab, want daar was nog een bureau over, dus hebben we mijn spullen opgehaald en nu heb ik een werkplek in het lab. Eduardo heeft met Juan gepraat en toen zei Juan dat hij de kabel had verstopt omdat hij vond dat ik niet voor 100% bij mijn werk was. Uhhh, wat is er gebeurd met dat gewoon tegen iemand te zeggen en bovendien gaat hij daar niet over. Dat is aan mij of aan Eduardo als die vindt dat ik niet hard genoeg werk. Wat Juan niet wist(en ook niet heeft gevraagd) is dat ik de lunch en koffie pauzes gebruik om te skypen en te emailen, dus er gaat echt geen werktijd verloren.
S’avonds toen ik het er met Roberto over had(die de helft al wist, omdat ik nu in zijn lab zit) bleek dat Juan aan Roberto had gevraagd om tegen mij te zeggen dat ik niet meer mocht internetten en eten in het kantoor. Roberto had gezegd dat als Juan ergens problemen mee had, hij dat zelf maar moet zeggen(wat ik heel logish vind). Voelde ik mezelf eerst nog heel stom dat ik problemen met hem had, nu voelde ik me al veel minder stom, Ik vind het namelijk nogal zwak om iemand anders de problemen voor je te laten oplossen. Goed, eind van het liedje is dus dat ik nu een nieuwe werkplek heb, wat wel een nadeel heeft, nu moet namelijk ik mijn computer verplaatsen om te kunnen emailen en Skypen. Dat doe ik dus alleen nog tussen de Nederlandse 8 en 9 uur s’avonds of op een afgesproken tijdstip. Gelukkig waren mijn andere begeleiders heel aardig en zeiden dat ze voor mij het beste wilden hier en dat ik me prettig moest voelen, dus dat was erg prettig.

Goed nu het leuke!
Zaterdag gingen we naar Tortuguero om schilpadden te kijken! We bestond uit: Roberto, zijn peetkind Edgar van 10 zijn moeder Heidy en ikzelf natuurlijk. Ik stond wel even te kijken toen een klein bruin meisje(ok, ze is 30 maar lijkt nog een meisje) zich voorstelde als heidy. Edgar en Heidy spraken alleen spaans, maar dat ging heel goed, vooral veel gelachen omdat we elkaar niet begrepen. Eerst gingen we met de bus naar Cariari, toen nog een bus naar een boerderij, waarvandaan de boot naar Tortuguero vertrok. Heidy kon niet zwemmen, dus die was erg bang in de boot, vooral als die wiebelde. Ik zat voor haar dus ik heb de halve reis haar hand vast gehouden om haar gerust te stellen. Eenmaal veilig aangekomen, gingen we op zoek naar een hotel, wat we vrij snel vonden voor $10 per nacht. Het waren 3persoonskamers, dus had ik een 2persoons bed voor mijzelf. Elke kamer had ook een eigen badkamer, met een deur die niet goed sloot. Onze gids voor de schilpaddentoer van die avond stond wel even te kijken, toen hij en 3 ticos en 1 toerist samen zag. De meeste groepen hier zijn of ticos of toeristen en niet gemengd. Hij beloofde dat ik de tico-prijs voor de toer mocht betalen. Het voordeel van reizen met Ticos gaat niet altijd op. Bij het nationaal park moest de rest $ 1 dollar betalen en ik 7! Maar toen roberto vertelde dat ze dat geld gebruikten voor onderwijs, vond ik het niet zo erg meer. Ik heb dus voor een schattig Costaricaans kindje een half jaar aan schoolgeld betaald, er zijn ergere dingen om je geld aan kwijt te raken.
In het park waren allemaal dieren en planten te zien, waaronder apen, groene kikkers met rode handen en een baby schidpad, die de zee in liep! Het dorp tortuguero is echt heel carribisch, overal hangmatten en rastamuziek, maar wel heel veel toeristen(maar dat ben ik zelf natuurlijk ook) Er was ook een nederlands meisje, met eenzelfde broek als ik heb, gelukkig had ik hem niet aan. Na wat sightseeing en souvenir-shoppen gingen we eten in een van de restaurantjes. Edgar had zoveel honger dat hij twee borden leeg at, maar de rest kreeg niet eens 1 bord op. Ik had mega lekkere vis in tomatensaus(ik had eigenlijk vis met knofloof besteld).
Om half 8 was het zover, de schilpaddentoer ging beginnen! Onze groep bestond uit ons 4, een spaans stel en een jong iers stel. De Ieren waren erg leuk om mee te praten en toen ze erachter kwamen dat ik onderzoek deed op bananenplangates, wilde ze er alles over weten. Hoe zwaar het werk was, wie er wertken en of er veel chemicalien werden gebruikt.
Er was die avond maar 1 schilpad op de tijd dat wij een toer hadden, er waren dus een heleboel toeristen voor 1 schildpad, maar we hebben haar wel goed kunnen zien. Echt mega mooi om te zien!
Nadat de schildpad weer terug in het water was, gingen we naar het hotel. Omdat Heidy graag de boot terug wilde om 6 uur, ging de wekker onmenselijk vroeg voor een zondag! De rest van de zondag was dus lekker lui. Maandag was een feestdag en was iedereen vrij, ik ging proberen schoenen en een broek te kopen. De schoenen zijn gelukt, maar de broek niet, dat is onmogelijk hier. Of ze zijn maatje 36 of 44 en of stretch of spijker. En ik vind het gewoon geen goed idee om met 31 graden een spijkerbroek te dragen, maar dat kan natuurlijk aan mij liggen.

Groetjes en tot later!