Ziek geweest (gelukkig al beter)

Maandag zou ik met Miquel naar een plantage gaan, maar omdat hij daar ander werk te doen had, zou ik alleen met hem meerijden en dan verder alles alleen doen. Om 5 over 6 was ik op het intsituut en kon de dag beginnen. Toen Miquel en Chino(een van de veldwerkers) mijn kaart met punten zagen begonnen ze heel hard te lachen en een beetje moeilijk te kijken. Ik wilde in zo weinig mogelijk punten alle variatie in de bodem hebben, dat houdt dus in dat de punten over de hele plantage verspreid liggen en je dus ver moet lopen. Hun commentaar was dat ik aan het eind van de dag heel erg moe zou zijn en zeker zou verdwalen op de plantage. Dat moe zijn, daar wilde ik hun wel gelijk in geven. Maar verdwalen? Nee, dat is onmogelijk. Over elke plantage lopen namelijk kabels om bananen (en allerlei andere dingen) te vervoeren. Die kabels lopen naar 1 kant naar de hoofdkabel en naar de andere kant naar het eind van de plantage. Dus als je niet meer weet waar je bent, loop je naar een kabel. Als je aan het eind van de kabel komt, ben je de verkeerde kant opgegaan. Maar ik was niet verdwaald en vermaakte me prima. Ik vond het wel prettig om te boren en een dagje op mezelf te zijn. Op 2/3 van mijn punten zou ik even langs Miquel gaan om te kijken hoe laat het was. Hij bleek toch wel een beetje ongerust te zijn geweest en hij was blij dat ik weer heelhuids terug was, alleen wel een beetje vies (ik was uitgegleden toen ik een drainagekanaal over wilde springen). Nadat al het velwerk gedaan was, werd er gelunched (ik had nu maar iets meer dan alleen fruit meegenomen, anders blijven ze je rijst voeren) en geslapen. Op de terug weg moest er natuurlijk nog van alles weggebracht en opgehaald worden en waren we om halfvier pas weer terug. En ik moet nog een kaart voor de volgende dag maken! Gelukkig was die precies om 5 uur klaar. Omdat het maandag was, was het tijd voor de boodschappen en zwemmen. De geirriteerde muggenbult, was nog roder, dikker en groter geworden. Ook had ik nu rode vlekken van mijn enkel tot halverwege mijn knie. Niet echt een goed idee om te gaan zwemmen, dus heb ik Roberto maar weer zwemtraining gegeven. Tijdens het veldwerk had ik niet zoveel last van mijn been, maar s’avonds deed lopen en staan toch wel pijn. S’nachts had ik een nat verband om mijn been gemaakt en met mijn been omhoog geslapen, in de hoop dat het over zou gaan. Maar het ging niet over en dinsdagochtend was het nog erger geworden. Ik ben toch maar opgestaan en om 6 uur naar Corbana gegaan om Miquel te vertellen dat ik niet mee kon op veldwerk. Toen hij mij been zag, vond hij dat gelukkig ook en hebben we Roddy gebeld. Die stelde voor dat ik maar ff een dagje rust moest houden en hij zou s’middags naar kantoor komen en dan zouden we verder kijken, want misschien viel het wel mee. Nou ik wilde zo snel mogelijk naar de dokter, want ik wist nu wel zeker dat er meer aan de hand was dan alleen een muggenbult. De dokter van Corbana was er alleen niet die dag, dus werd er een afspraak bij een andere dokter gemaakt, dezelfde dokter waar alle ingenieurs hun kinderen mee naar toe nemen. Die ochtend heb ik bed gelegen, want heel best voelde ik me niet, had wat koorts en was misselijk. De vrouw die ontbijt maakt en de kamers schoonmaakt had een soort thee van een of andere plant gemaakt en daar moest ik een compres van maken en op mijn been leggen. Ik dacht: veel kwaad zal het wel niet kunnen en het was lekker koel. De dokter zag meteen dat het een infectie was en zei ook dat het dat donderdag ook al was en ik eigenlijk toen al medicijnen had moet hebben. Ik kreeg een recept voor antibiotica, een prik en dyclofenac mee. Ze zijn hier wat heftiger met de medicatie dan in Nederland, maar goed dan weet je tenminste zeker dat het over gaat. Hij vroeg nog speciaal of ik wel een prik wilde, want daar houden Europeanen niet van, maar ik wilde me niet laten kisten en natuurlijk zo snel mogelijk beter worden. Die prik viel alles mee, hij had me namelijk wel een beetje bang gemaakt met zijn Europoeanen-houden-niet-van-prikken verhaal. (Wie houdt er wel van prikken???) Ik moest drie dagen rust houden, wat inhield dat ik niet het veld in mocht, maar wel op kanoor mocht werken. Terug op kantoor was iedereen erg bezorgd en waren ze het er helemaal mee eens dat ik rust moest houden. De rest van de week was dus een beetje saai, de medicijnen werkten pas op donderdag echt goed en ik was constant misselijk van de dyclofenac. Gelukkig hielp de muntthee van Sofia wel een beetje. Ik had al sinds maandag zin in pannenkoeken en had daar ook alles voor in huis gehaald, maar misselijk zijn en pannenkoeken gaan niet echt samen, dus dat heb ik maar even uitgesteld. Donderdag heb ik maar een fruit en thee dag gehouden en dat hielp wel. Alleen nu kom ik niet meer van de bijnaam miss fruits af ben ik bang. Donderdagavond was het kampioensfeest van de interne voetbalcompetitie en het bodemteam had gewonnen. Ik ben wel even gaan kijken, maar ik werd niet heel blij van de geur van verbrand vlees en bier.
Vijrdag zouden we een weekplanning maken voor de volgende week, maar Roddy was er niet, hij was ziek van de worst van de vorige avond! Toen ik vroeg of het niet het bier was, werd me verzekerd dat het echt de worst was, wat ik niet helemaal geloof. Bovendien vond Edgaro(het hoofd van de bodemsectie) dat het nog te vroeg was om te plannen, want ik moest eerste helemaal beter zijn en misschien moest ik nog een keer naar de dokter. Maar die had duidelijk gezegd dat ik alleen hoefde te bellen als het erger werd en maandag zeker het veld weer in kon. En vrijdag was mijn been alweer een heel stuk beter. Maar het is wel goed dat ze zo goed op me letten en voor me zorgen.
Zaterdag was het weer tijd om naar San Jose te gaan om boeken te kopen. Ik had nog een boek, maar die was niet leuk. En volgend weekend heb ik geen tijd om te gaan, omdat ik met Mariette een vulkaan ga bezoeken. Nadat ik 3 nieuwe boeken had gehaald, ging ik naar. . . Jullie raden het al, de kralenwinkel! Toen ik mijn tas in wilde leveren, lachtte de jongen achter de toonbank vriendelijk en haalde er twee boeken onder vandaan. Jawel, het waren de boeken die ik 3 week geleden had gekocht en waarvan k dacht dat ze gestolen waren! Ik had ze dus uit mijn tas gehaald toen ik de kralen er in wilde stoppen en vergeten ze terug te doen. Ik voelde me knap lullig, want ik dacht echt dat ze gestolen waren. Roberto die er ook bij was, vond het erg grappig. Nu vragen jullie je vast af, wat moet die man alweer in de kralenwinkel, nou ik zal het uitleggen.
Ik maak hier armbanden van draad en kralen, zogenaamde beaded-treasure armbanden en twee vriendinnen van Roberto (Flor en Heidy, moeder en dochter) willen dat ook leren. Maar Roberto wil niet de hele avond of middag nix te doen hebben als wij daar mee bezig zijn. Hij wil het ook leren, dus moet hij ook kralen hebben! Na een tijdje had hij zijn kralen verzameld en was ik nog lang niet klaar, dus liet hij me daar achter.
Na de kralenwinkel was het tijd voor de souvenirmarkt, waar ik een hele gave tas heb gekocht. Ik wil niet de hele tijd met mijn rugzak rondsjouwen, hij word namelijk met de week viezer. Toen nog ff voor kleren geshopt (er is ook al een shirt gesneuveld) en weer naar de centrale markt. Het bleek dat ik vorige keer maar een klein deel van alles had gezien en dat het heel makkelijk is om even niet meer te weten waar je bent. Ik had namelijk honger en ging op zoek naar het zelfde restaurantje waar ik de vorige keer was geweest. Tuurlijk er zijn daar veel meer restaurantjes, maar deze had ook kleine dingen, in plaats van alleen maar volle maaltijden. Na tien minuten ronddwalen had ik het gevonden en had ik ook de goede uitgang gevonden. Ik heb nu gewoon iets anders aangewezen dan de vorige keer en het bleek een gevulde paprika met rijst te zijn en dat gewikkeld in een omelet, de prijs was weer 60 eurocent, maar met een glas drinken erbij was het net iets minder dan een euro. En het was heerlijk!
Toen was het al bijna tijd om terug naar de bus te gaan en deze keer was er geen amerikaan die om een buskaart vroeg. Ik had de directe bus en in een kleine 2 uurtjes was ik thuis. Net 5 minuten voordat ik moest uitstappen begon het keihard te regenen. Thuis bleek dat ik deze keer wel al mijn gekochte spullen nog had en dus nix ergens had laten liggen! Ik had nog couscoussalade van vrijdag, dus koken was snel gebeurd. Verder heb ik een van mijn nieuwe boeken gelezen (die is nu al uit) en ben ik begonnen aan een ketting voor iemand van het grote glas forum. Die ga ik nu afmaken, want het is weer zondag! Aan de ene kant denk ik, ik moet eens een heel weekend weggaan, maar aan de andere kant, heb ik zo’n rustdag wel nodig. Ik merk dat ik op vrijdag echt wel moe ben en dan al uitkijk naar zondagochtend als ik uit kan slapen. Maar volgend weekend ga ik dus met Mariette (ook een studente uit Wageningen) naar vulkaan Poas, daar heb ik echt zin in! Even nederlands praten, maar wat misschien nog wel belangrijker is, met een vrouw praten en samen iets ondernemen. Bij Corbana werken namelijk bijna alleen maar mannen en de vrouwen die er werken spreken geen engels. (net als Flor en Heidy)

Goed, dit was het wel weer voor nu, tot volgende week!