Vulkaan Poas

Vorige week zondag had ik pannenkoeken gebakken als avondeten. Ze smaakten verdacht veel als scoutingpannenkoeken, maar dat was ook geen wonder, want ik had ze gebakken onder suboptimale omstandigheden. Ik had geen boter, alleen olijfolie, en het spek was geen mooi dun ontbijtpek, maar 3mm dik. Ook de kaas was in dikke plakken. De appel-rozijnen-pannenkoeken waren nog het best gelukt, terwijl ik die normaal helemaal niet zo lekker vindt. Omdat ik natuurlijk veel te veel had gebakken, kon ik er maandag en dinsdag nog makkelijk van lunchen. Tijdens de lunch op maandag, werd ik wel een beetje raar aangekeken omdat ik de tortilla’s (zo noemen ze hier alles wat plat, rond en van bloem is) KOUD opat, dat kon natuurlijk niet. Nadat iedereen een stukje geproefd had, werd besloten dat ze lekker waren, hoewel ik ze zelf een beetje te elastisch vond, maar rozijnen hoorden er toch echt niet in.
Verder waren de eerste dagen van deze week niet zo bijzonder, ik mocht nog steeds niet het veld in van mijn begeleiders en ik had het lab nu wel gezien. Maar donderdag en vrijdag zou ik naar San Pablo gaan.
Donderdag ging ik alleen met Celin, een klein, dun mannetje van ongeveer 45, het veld in. Omdat en ik en de werkers niet in de auto’s mogen rijden werden we weggebracht en opgehaald door Roddy. Ik vond het niet heel efficient, want het was anderhalf uur rijden, maar volgens Roddy as dit de enige mogelijkheid. Omdat we met z’n tween waren moesten we het “zware” werk samen doen. Celin boorde en ik haalde de grond (klei) uit de boor. Ging natuurlijk prima. Om half drie waren we klaar en stond Roddy al op ons te wachten. Op de terugweg wilde ik eigenlijk slapen, maar Roddy zat de hele tijd tegen me aan te praten, dus dat ging mooi niet door. S’avonds zou ik met Roberto naar Heidy gaan om te eten en om haar de armband te geven die ik voor haar gemaakt had. Ik wilde dus wel even wat slapen, omdat we waarschijnlijk niet heel vroeg thuis zouden zijn en ik op vrijdag wel om 5 uur op moest staan. Het was donderdag, dus ging Roberto eerst zwemmen en zou mij dan ophalen om naar Heidy te gaan, waar we om 7 uur zouden zijn. Ik had er al een hard hoofd in, dat we dat zouden halen en inderdaad was Roberto pas om 7 uur thuis. Toen we vij Heidy waren was het al bijna half 8 en was ze een beetje boos(niet op mij hoor). Gelukkig was haar boosheid snel over. Voor dat we konden eten moesten we eerst nog iets ophalen bij een vriendin een paar km verderop. Het bleek een hele grote taart te zijn, zogenaamde Torte de Chile. Toen we in haar huis waren kreeg ik meteen een kadootje, vast voor mijn verjaardag, bleek! Het was een geverfd engeltje en iedereen in huis had eraan meegewerkt. Voor het eten werd er natuurlijk gebeden en daarna vroeg Edgar(Heidy’s zoon) of ik ook wilde bidden in het Engels. Nou toen stond ik wel even met mijn mond vol tanden, maar gelukkig werd ik gered door Roberto die voorstelde dat ik maar gewoon: Bedankt voor het eten zei, nou dat wilde ik wel doen. Maar ik voelde me wel heel ongemakkelijk. Edgar is natuurlijk gewend dat iedereen bid voor het eten en het kwam niet in hem op, dat er ook mensen zijn die dat niet doen. Na dit voorval konden we eten, het was kikkererwtensoep met aardappels, kip en koriander en natuurlijk rijst. Heidy had er perongeluk wat veel peper door gedaan, dus de rest vond het te scherp om te eten, maar voor mij was het precies goed. In tegenstelling tot bijvoorbeeld mexicaans eten is het eten hier helemaal niet scherp, maar eerder flauw. De “scherpe” saus die ik heb gekocht is net zo heet als pittige ketchup.
Toen was het tijd voor het toetje, dat was natuurlijk de taart die we eerder hadden opgehaald. Voordat we die konden eten, werd er Happy Birthday gezongen en moest ik een kaarsje uitblazen. Ik vond het zo lief van ze, dat ik bijna moest huilen. Roberto bleek stiekum verteld te hebben dat ik bijna jarig was. Edgar ging op zijn playstation spelen en Roberto moest mee, voor mij een mooie gelegenheid om mijn spaans te oefenen. Met Heidy ging ik buiten op het baknje zitten kletsen en ik merkte dat ik al veel meer verstond dan drie week geleden en ook beter kon antwoorden, hoewel ik nog lang niet alles verstond. Om half tien was het tijd om naar huis te gaan en we hebben afgesproken dat ik voordat ik wegga nog een keer kom eten.
Vrijdag ging ik weer naar San Pablo, nu samen met een assistent die ik nog niet kende: Geovanny en weer met Celin. Voor mij was dit een luie dag want ik mocht niet helpen met boren. Toen we zaten te lunchen, kwamen er nog twee andere auto’s van Corbana langs. Ik voelde me echt net als op een scoutingkamp warneer je als posthouder op kinderen wacht. Ze vroegen ons wat we gedaan hadden en vertelden waar ze nog geen gingen en ze deelden hun Cola uit. Precies zoals posthouders doen dus.
Toe we teruggingen mertke ik dat ik m’n sleutels niet bij me had. Ik dacht dat ze dan nog wel op mijn kamer zouden liggen. Terug op kantoor heb ik de sleutels van de schoonmaakster gevraagd om mijn eigen sleutels op te halen. Maar mijn sleutels lagen niet op mijn kamer! Toen ik weer terugliep naar Corbana bedacht ik dat ze ook weleens in de auto konden liggen. En meteen kwam ik in mijn ik-heb-een-probleem-en-ga-dat-zo-snel-mogelijk-oplossen-modus. Ik zou namelijk om half vier de bus pakken naar San Jose omdat ik om 6 uur met Mariette had afgesproken. Dus toen ik Roddy gevonden had en kort had uitgelegd wat er aan de hand was, bleek de auto er niet te zijn en pas over een half uur terug te komen. Dingen regelen gaat hier niet heel efficient en zeker Roddy is niet echt to-the-point. Ondertussen ging ik dan maar douchen en mijn spullen pakken. Sofia had me inmiddels haar sleutel gegeven zodat ik in ieder geval weg kon dit weekend. Weer terug op het kantoor bleken mijn sleutels inderdaad in de auto te liggen en waren ze inmiddels aan Roberto gegeven. Ik was heel blij dat ik ze weert terug had en nog een beetje op tijd naar San Jose kon vertrekken. Toen ik daar aankwam was het al donker, dus zou ik een taxi nemen naar het hostel wat Mariette al geboekt had. Op het station werd ik door een taxichauffeur aangesproken met Heidy, maar ik dacht; Heidy is hier toch helemaal niet. Maar de chauffeur bedoelde mij natuurlijk. Hij had echer geen officiele taxi, dus ik wilde een andere chauffeur. De chauffeur die mij naar het hostel zou rijden, had een beetje moeite het te vinden en moest een extra rondje rijden, maar dat maakte me niet uit. Uiteindelijk was ik een kwartiertje te laat, dus dat was netjes, maar Mariette was al wel een beetje ongerust. Bovenin het hostel was een restaurantje en daar gingen we eten. We kletsten natuurlijk aan een stuk door, want we hadden elkaar al een poos niet gezien en we hadden natuurlijk voor een deel precies dezelfde ervaring met Tico’s. Na het eten en nog een drankje(thee voor mij en bier voor Mariette) was het al half elf en ging we richting onze kamer. We sliepen in een Dorm, een kamer met 6 bedden en nog 4 andere meiden, twee ergens uit Scandinavie en 2 uit Duistland. Het was heel lawaaiig in het hostel en onze kamer lag precies langs het looppad. Ik sliep pas om halftwee, en om half zeven zouden we opstaan. Onderweg naar het busstation hebben we een stokbrood, kaas en sinasappelsap gekocht. De bus bleek niet om 8 uur, maar pas om half negen te vertrekken, dus hadden we alle tijd tijd om te ontbijten in het parkje bij het busstation. Na een tijdje kwam er een zwerver naar ons toe en omdat we hem wel aardig vonden, gaven we hem wat geld(genoeg voor een broodje en wat drinken). Hij bedankte ons en ging meteen weer weg. We bedachten dat het eigenlijk beter was geweest om hem ons restje brood te geven, maar dit zouden we dan bij de volgende doen. Want er kwam natuurlijk een volgende en deze gaven we ons restje brood en het plakje kaas dat we nog hadden. Deze was alleen minder aardig en begon om mijn drinken te zeuren, dat kreeg ie natuurlijk niet en nadat we hem een minuutje stug genegeerd hadden ging ie weg.
De bustocht duurde 2 uur en halverwege kwamen er twee Nederlandse meisjes voor ons zitten. Ze bleken vier maanden rond te reizen en eerst een taalcursus te doen.
Het was erg mistig op de vulkaan te zijn en er was niet heel veel te zien, heel even werden de wolken van de krater geblazen en kon je toch iets zien. Met z’n 4en hebben we de wandeling in het park gemaakt en toen we teurg kwamen was het helaas nog steeds mistig. Mariette en ik besloten naar het museum en restaurant te gaan. Net toen we uit het museum kwamen, begon de zon te schijnen! Ik liep snel terug naar de krater en het was nu veel helderder dan in het begin. Je kon echt veel zien en de man naast mij had een verrekijker, die ik even mocht lenen! (ik zal onder dit bericht even een echte BWA-hoera foto plaatsen) Jammergenoeg kwamen naar een kwartier de wolken al weer terug, ik had nog wel een uur kunnen kijken! In het restaurant hebben Mariette en ik gelunched met een pizza, we waren bang dat het heel duur zou zijn, maar de pizza samen met een flesje drinken was 2 en een halve euro! Om half drie was het tijd om terug te gaan en was ons uitje al bijna over. Sytske, een vriendin van Mariette, komt volgende week naar Costa Rica en waarschijnlijk zijn ze in het weekend van 17 november aan de carribische kust. Als ik dan ook tijd heb, ga ik ze opzoeken, want ik wil nog wel een dagje naar het strand.
Ik vond het echt supergezellig om een weekendje met iemand die ik ken op te trekken en om wat diepere gesprekken met een vrouw te voeren. Het was dus zeker een geslaagd weekend! Terug in San Jose was het voor mij net te laat om de directe bus te pakken en ben ik nog even de markt over gelopen en heb een spaans grammatica boek gekocht. Ook moest ik nog avondeten hebben, aangezien ik pas tegen 8en thuis zou zijn, bij een bakker heb ik een worstenbroodje, een kaasbroodje en twee bolletjes voor zondagochtend gekocht. Het ging weer keihard regenen net 5 minuten voordat ik thuis was, op de een of andere manier is dat altijd zo. Thuis heb ik nog even een avocado gegeten(om al het ongezonde van die dag te compenseren) en wat gelezen. Om 9 uur ging ik naar bed en nam me voor om heel lang uit te slapen. Dat was alleen niet zo goed gelukt, om half negen was ik wakker.

Tot volgende week!