23 en regenseizoen

Het regenseizoen is hier begonnen. Normaal regende het hier al bijna elke dag wel even, maar was het verder zonnig en zo’n 31 graden. Nu regent het bijna de hele dag door en is het af en toe even droog en is het zo’n 24 graden. Ik heb de hele week al geen zon gezien en ik mis hem wel een beetje. De Tico’s vinden het erg koud en komen in een TRUI naar het werk. Ja, jullie lezen het goed; een trui, terwijl het 24 graden is. Toen ik gewoon stug in mijn t-shirt bleef lopen vroeger ze allemaal of ik het niet vreselijk kou had. Nou vind ik 24 graden niet bepaald koud, maar dat kan natuurlijk helemaal aan mij liggen.
Maandag was ik druk met het invoeren van data en het digitaliseren van kaarten. Ik had een paar kaarten met hoogtelijnen gekregen en die moest ik in de computer zien te krijgen. Daar is een geweldig hulpmiddel voor uitgevonden: de digitizer table. Met een muis moet je alle hoogtelijnen natrekken en dan om de cm een punt maken, dat punt krijgt dan de hoogte van de hoogtelijn en zo kun je de kaart van papier in de computer krijgen. En dat is nogal saai werk, zeker als je er 3 moet doen. Verder heb ik mijn data uitgewerkt en ben nu bijna bij met het invoeren.
Disndag ging ik met Eduardo naar een plantage, hij had daar een vergadering en dan zou ik even tien boringen maken. Toen we weggingen was het al bewolkt, maar ik dacht, dat loopt wel los. Het ging natuurlijk regenen en alles werd een grote modderzooi. Omdat ik alles alleen moest doen, werd mijn opschrijfboek (en ik ook) nogal vies. Bovendien waren er een paar uitgadingen op de plantage. Een van de paden was in een rivier veranderd en dat was natuurlijk net degene waar ik langs moest. Ook was er een bruggetje over een drainagekanaal verdwenen, met als gevolg dat ik erover heen moest sprigen, zodat ik nog viezer werd. Toen ik weer bij Eduardo kwam, moest hij heel erg lachen, want ik was in een moddervrouwtje veranderd, gelukkig had ik schone kleren bij me.
Op de een of andere manier is degene niet het veldwerk in moet plannen, Roddy, ook de meest chaotische van het hele stel. Hij plant alles altijd op het laatste moment en bedenkt pas op maandag of dinsdag dat ik ook nog ergens heen moet die week. Dat houdt in dat ik dus meestal op donderdag en vrijdag op veldwerk ga. (Zo ook deze week) Ik baalde hier wel een beetje van, want donderdag was ik immers jarig en ik vond het niet een heel prettig vooruitzicht op mijn verjaardag om 5 uur op te moeten staan. Ook vrijdag vond ik niet zo’n strak plan aangezien op donderdag al mijn begeleiders (behalve Juan) zouden komen eten. Maar goed, donderdag werd ik om 5 uur wakker en het regende, ik voelde me helemaal thuis! Het veldwerk was wel een beetje lastig door de regen. De GPS deed het niet, door de dikke wolken was er geen signaal. Ik kon mijn kleurenboekje niet gebruiken, want alle kleurtjes lieten los door het water. (wie maakt er nou iets wat in het veld gebruikt moet worden, dat niet eens bestand is tegen een regenbui?) En mijn opschrijfboekje heeft het einde van de dag niet gehaald. Celin en Rumain kwamen er aan het aan van de dag achter dat ik jarig was en tijdens de lunch kreeg ik een kop warme choclade melk en een ananas. Vooral die warme chocolode melk kwam als geroepen! Alles was nat geregend en mijn regenjas hielp helemaal niet zo goed, dus ik had het toch een beetje koud gekregen. Terug op kantoor kwam er weinig van werken, omdat ik natuurlijk even met mijn zusje en vader moest bellen. Om halfvijf was het tijd om naar huis te gaan, te douchen en eten te koken. Ik ging pasta met pesto, gestoofde groenten en tomaat-mozzarella salade maken. Roberto zou nog even de last-minute boodschappen voor me halen, zoals brood, ijs en een bosje basilicum. Ik had hem een overduidelijk lijstje meegegeven, maar toch waren er 3 in plaats van 2 broden en was er veel te veel basilicum gekocht. We hadden om 7 uur afgesproken, maar pas om twintig voor 8 was iedereen er, gelukkig had ik het eten toen al klaar en had ik tot op het laatste moment gewacht met de pasta. Van Eduardo kreeg ik een DVD met beelden van nationale parken in Costa Rica (mijn computer wil hem alleen niet afspelen) en van de moeder van Roberto twee organizers voor al mijn nieuwe kralen. (Ik heb haar nog nooit gezien en toch kreeg ik een cadeautje van haar)
Toen konden we eten, na een korte uitleg van wat je met wat moest eten, want zoiets hadden ze nog nooit gehad. Iedereen vond het erg lekker, maar ik had weer eens veel te veel gemaakt! Ik was een beetje vergeten dat de hoofdmaaltijd hier de lunch is en niet het avondeten zoals bij ons. Toen we bij het toetje aangekomen waren bleek dat ze een enorme taart hadden meegenomen, met z’n 6en kregen we net een kwart ervan op. En er was ook nog ijs! Na het ijs, kreeg ik een supermooie bos bloemen, die nu mijn kamer een beetje opvrolijkt. Ook nu gold natuurlijk de bekende wie-kookt-hoeft-niet-af-te-wassen-regel, alleen hadden Rafael en Edgardo er nog nooit van gehoord en die smeerden hem dus direct naar het eten. Roberto en Eduardo waren echter wel bekend met deze regel en deden afwas, terwijl ik aan het opruimen was. Eduardo wilde echter niet de pannen afwassen want daar had hij een hekel aan, die liet hij altijd staan voor zijn vrouw. Toen ik later mijn verbazing uitte tegenover Roberto over het feit dat de 2 mannen zomaar weggingen zonder ook maar 1 bordje naar de keuken te brengen, was hij op zijn beurt verbaasd dat in mijn omgeving de mannen net zo vaak afwassen als de vrouwen. We houden het maar op cultuurverschil, in Nederland had ik het als luiheid opgevat.
Al met al vond ik het wel een geslaagde verjaardag en wil ik iedereen bedanken voor de mailtjes en berichtjes. Zoals jullie waarschijnlijk wel begrepen hadden, was het niet warm en zonnig!
Ook vrijdag ging de wekker om 5 uur en daar had ik toch wel wat moeite mee, omdat ik niet zo vroeg ik mijn bed lag. Het was nu een stuk droger dan donderdag, wat het werk makkelijk en aangenamer maakte. In die twee dagen hebben we een hele plantage van 65 hectare uitgekarteerd. Ik begin nu eindelijk net zo snel te worden als mijn begeleiders, zij doen zo’n 35 boringen op een dag en ik deed er 32 in de regen.
Toen ik mijn monsters aan het nummeren was, begon Aridaan(die van die liedtexten) een heel verhaal af te steken over dat ik hem als een goede vriend moest zien en dat als ik ergens mee zat ik altijd naar hem toe mocht komen. De dag ervoor had hij al een snullige poging gedaan me mee uit te vragen, maar ik deed toen net of ik het niet doorhad. Even voor de duidelijkheid, Adriaan is 20, heeft twee vriendinnetjes, waarvan een met een kind van hem. Dat van die twee vriendinnetjes heeft ie me natuurlijk niet zelf verteld, maar dat heb ik opgevangen via de Corbana-roddel-kanalen (en daar zijn er veel van!) Ik vond het nogal vermakelijk, maar ik heb hem natuurlijk bedankt. (En ik ben zeker niet van plan met hem uit te gaan of naar hem toe te gaan als ik ergens mee zit)
Omdat er nog driekwart van de taart over was hebben we die maar uitgedeeld in de koffiepauze smiddags. Een kwart heb ik in de kantine gezet en een ander kwart heb ik in het lab uitgedeeld, dat zijn tenslotte de mensen waarbij ik mijn kantoor heb en waarmee ik het veld inga. Het laatste kwart hebben we bewaard voor zaterdag.
Om kwart over 4 kwam Roddy met het nieuws dat ik maandag en dinsdag naar een plantage ga, waar ik nog nooit geweest ben en dus ook helemaal geen informatie over had. Ik had dus nog 3 kwartier om een kaart te zoeken of te maken en me voor te bereiden.
Toen zat de werkweek erop en dat was maar goed ook, want ik was echt ontzettend moe van mijn verjaardag in combinatie met het vroege opstaan.
Zaterdag ging ik naar Flor samen met Roberto, Heidy en haar zoon. Flor en Heidy (dat zijn moeder en dochter) wilden namelijk graag van mij leren hoe ik mijn geweven armbanden maak (beaded-treasure amrbanden voor de kenners). Op de heenweg moesten we met z’n vieren en de taart in een 2-persoons auto, dat was dus erg knus.
Eenmaal gekomen, moest er eerst gekookt worden voor de lunch. Ik werd op de salade gezet en voelde me helemaal thuis. Iedereen was min of meer bezig het eten te bereiden. Om klokslag 12 uur werd er gebeden en zat Edgar weer met verbazing naar mij te kijken, omdat ik niet mee deed. Volgens Roberto weet hij niet dat er Atheisten bestaan.
De lunch bestond uit rijst met kip, sperziebonen en wortels (pilav dus, alleen heet het hier anders). Tijdens de lunch werd besloten dat er niet meer van het spaans naar het engels maar nog wel andersom vertaald werd, ik deed erg mijn best alles te bergijpen en heb in ieder geval begrepen dat ik met Flor en Heidy naar het strand ga!
Nadat ik al mijn kralen en spullen had uitgestald konden we beginnen. Het was nog niet zo makkelijk, want het meeste moest van het engels in het spaans vertaald worden, maar met wat geduld en vaak voordoen had iedereen het op een gegeven moment door. Flor vond het duidelijk erg moeilijk en veel meer werk dan ze had verwacht, terwijl Heidy het ontzettend snel doorhad en een hele mooie arband heeft gemaakt. Roberto deed ook mee en maakte een armband zonder kralen, alleen de basis dus, omdat dat het enige was wat hij misschien nog zou willen dragen. Om halfzes waren we zo’n beetje klaar en gingen we weer terug. Op de terugweg gingen we even naar Guapiles om een paraplu en een riem te halen. 3 van mijn broeken zijn inmiddels zo wijd geworden dat ik ze zonder de rits open te maken uit kan doen. Ik ging ook nog even Levi’s (of namaak) broeken passen, maar heb er geen gekocht, dat doe ik wel vlak voordat ik wegga.
Mijn zondag is al niet meer het vernoemen waard geloof ik. Misschien ga ik volgend weekend naar de caribische kust om Mariette en Sytske op te zoeken!

Oh ja nog even dit:
Volgen Sofia en Flor(degene die mij kamer schoonmaken) ben ik de meest geordende en nette student die ze ooit gehad hebben, geloven jullie dat? ik eigenlijk niet